My Sending EVS story in Latvia

ეს ამბავი ალბათ ზოგადი სტატისტიკისთვის ერთი უბრალო წარმატებული EVS პროექტის ისტორიაა და თავისუფლად შეიძლებოდა ის სრულიად ბანალური და მზა ფრაზებით გადმომეცა, მაგრამ მე მინდა მოგითხროთ უფრო მეტი ვიდრე უბრალოდ საშუალო სტატისტიკური ამბავი EVS-ის შესახებ.

მე 9 თვე ვიცხოვრე და ვიმუშავე მოხალისედ ლავტვიაში, ქალაქ ადაჟიში. თავიდან ჩემი მოვალეობა იყო მემუშავა ადაჟის თავისუფალი ვალდორფის სკოლის საბავშვო ბაღში. დაახლოებით სამი თვე ჩემს ძირითად საქმე სწორედ ეს იყო. აქვე უნდა ავღნიშნო, რომ აქამდე არანაირი შეხება არ მქონდა სკოლამდელი ასაკის ბავშვებთან და მითუმეტეს მთელ ჯგუფთან. პირველივე დღიდან ჩემი პატარა მეგობრები გახდნენ ჩემი მასწავლებლები. ვალდორფის პედაგოგიკა განსხვავდება სხვა მეთოდოლოგიებისგან და ამიტომაც თავიდან ხშირად შეცდომებს, მაგრამ როგორც უკვე ავღნიშნე ჩემი პატარა მეგობრები შემისწორებდნენ ხოლმე და მაჩვენებდნენ რა როგორ გამეკეთებინა. მათ ეს ყველაფერი უკვე კარგად იცოდნენ, რადგან ყოველივე ეს მათი ცხოვრების წესი იყო. ასევე ძალიან დამეხმარნენ ლატვიური ენის შესწავლაში. არასოდეს დამავიწყდება, როგორ მოვიდა ერთხელ ჩეთან 4 წლის სილვი, როდესაც მე ხისგან ჩაქუჩებს ვთლიდი და დაიწყო თავის ოჯახზე ლაპარაკი. ამ დღის შემდეგ მე თავისუფლად შემეძლო ოჯახის წევრებზე საუბარი და მათი წარდგენა ლატვიურ ენაზე, ბონუსად კი ვისწავლე როგორ არის ჩაქუჩი ლატვიურად -

Āmurs.



ამ პერიოდში სკოლის მოსწავეებს ვასწავლიდი ქართულ ცეკვას და დიდი წარმატებით დავდგით ოსური ცეკვა. რამდენიმე თვეში გადავწყვიტე ბედი სკოლაშიც მეცადა და პირველი მცდელობა იყო მეოთხე კლასში, ხელმძღვანელის დამხმარედ მუშაობა. ამის შემდეგ კი მეექვსე და მეშვიდე კლასში რუსული ენის მასწავლებლად ვიმუშავე რამდენი ციკლის განმავლობაში. ალბათ ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილი იყო ჩემი მოხალისეობის განმავლობაში. ამ დროისთვის საკმაოდ კარგად ვფლობდი ლატვიურს და განვაგრძობდი დახვეწას მოსწავლეებისა და ჩემი ლატვიელი მეგობრების დახმარებით. არ შემიძლია არ აღვნიშნო, რომ ლატვიური კულტურა ჩეთვის ლამის მშობლიური გახდა და ძალიან ბევრი ფოლკლორული სიმღერა და ცეკვა ვისწავლე ამ 9 თვის განმავლობაში.

ბლოსკენ კი დიდი სიამაყით მინდა აღვნიშნო, რომ ლატვიური ენის სახელმწიფო გამოცდა ჩავაბარე და A2 დონის დამდასტურებელი სერტიფიკატიც მივიღე. მიყვარს ლატვიური ენის ჟღერადობა და განვაგრძობ მის სწავლასაც და აქტიურად გამოყენებასაც, რაშიც ისევ ჩემი ლატვიელი მეგობრები მეხმარებიან.

ასეთი იყო ჩემი წარმატებული EVS ისტორია (ძალიან მოკლედ) და ამისათვის დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა GYE-ის და განსაკუთრებით კი ლიენეს. დიდი მადლობა ასევე ჩემს მიმღებ ორგანიზაციას, ადაჟის თავისუფალ ვალდორფის სკოლას, რომელიც ჩემთვის სამუშაო ადგილიც იყო და სკოლაც, სადაც ბევრი რამ ვისწავლე და ბევრი მეგობარიც შევიძინე.

 ყველას გირჩევთ - სცადეთ EVS!

Giorgi Nadaraia

“Picking up grapes Supra”

   White grapes were hanging on as waiting for us to pick them up. Their honey color directed our hungry multicultural hands and we succeeded in filling several buckets.

Uncle Ghia let us try to press grapes and to participate to this “sacred process” that he so beautifully called in one of his toasts.

On the threshold, coming as from a fairy tale, the grand-mother appeared and peacefully answered to our stammered “Gamarjoba”. We have been blessed. I felt as I had my own Georgian “babushka” for one evening and this is really precious.

     After the short picking up session we have been kindly invited to the table full of food and wine as for a wedding. Actually, it was our wedding with the Georgian supras!

Giga, looking as a modern “Tamada”, sat down in the top of the table and suggested us a toast. This first toast was for PEACE.

I think that every war in this world stopped for one moment so much his toast echoed in the air of our souls.

The wine flew in our glasses as from a spring interrupted by loud cling glasses and the songs which followed gave a particular rhythm to our conversations.

Thank you Aleks’s family for this magic evening and for reminding us what is really important in life:

                                                           LOVE

                                                              romanian- french  short-term  EVS Volunteer

                                                                                      

                                                                                                                                           Lumi

In front of the glacier : Svanetie

     I was with Tomas and his friends in Svanetie, my 1st stay in High Caucasus !  The only word that I could find in front of this beautiful and wild nature was : AMAZING !

Mountains and glaciers all around us, Nature  untouch by human . Rural life like how it was 100 hundred years in France : farmers don’t use machines but just beef to cultivate, drink water from the springs, eat what they cultivate and cook, they don’t have internet …  3 days with intensiv hiking around Usha mount  untill more than 3000 meters !!! Alone in the front of mountains with glacier and waterfall sound.

     Negativ side  from this life far from modern progress can be maybe the behaviour of Svane people. In fact we were surprise to meet some « close » people in Goergia , not so hospitable and warm like people that we meet usually in this country. It was also 1st time for me that i felt like a real tourist , paying for travelling and sleeping,. In this region it’s a real bussiness, don’t expect to hitch-hike there of be host for free !

    But finally for me it was also a subject of reflexion about way of life that we choose and consequence of the modern progress and globalization  : I’m not sure that they need it in there region because they look quiet and hqppy like that , in harmony  with the Nature!

My first georgian hitchhiking

During the second half of august and first days of September sooo many things happened. First there was an exchange with Lithuania, Poland and Ukraine about ecology and then on 1 September short volunteers arrived. We prepared a program for the first four days of their stay here – political simulation, cultural day with dances and music, sports day and refugee day. I hoped I would learn how to make a chacapuri but it still remains a secret. 

After these four days me and Libi decided its about time to get out of Rustavi and decided to hitchhike to Telavi. We started near scouthouse but as it was sunday morning everyone went only to the cemetery. Finally we got the first car, later second - and we got sweetees, yummy..and then, after 150 km instead of 70, arrived to Telavi. Nice town. But as everything in Georgiain this pre-election period they do reconstructions. So we walked in a city full of mud and workers. In 5 minutes we were sooo dirty that we only hoped that someone would still take us to his car. Luckily yes. This driver went to Tbilisi, not Rustavi, so he left us on the crossroad and told the police that we need to go to Rustavi..and then the police hitchhiked for us another car, wow :-D So I am ready for my next adventure!

Petra